Ξένη Ποίηση

Μαρίνα Τσβετάγιεβα - Βέρστια

Φοράς, γλυκέ μου, κουρέλια

που ταν κάποτε σα σάρκα τρυφερή.

Όλα τα χάλασα, τα έσκισα -

απέμειναν μόνον δυο φτερά.

Με τη μεγαλοπρέπειά σου ντύσε με

σώσε με και ελέησόν με.

Και τα σάπια ράκη τα φτωχά

στο ιεροφυλάκιο πήγαινέ τα.

(Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Βέρστια, μτφρ. Δημ. Β. Τριανταφυλλίδης, Ενδυμίων, 2013).

***

Σαρλ Μπωντλαίρ  - Μέθα

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!
Γιὰ νὰ γίνεις ὁ μαρτυρικὸς σκλάβος τοῦ χρόνου,
μέθα· μέθα ἀδιάκοπα!
Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ ῥακή, μὲ κρασί, μὲ ποίηση, μὲ ἀρετή
-Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ μέθα!
***
Ο κόσμος αυτός - Yves Bonnefoy


Ο κόσμος αυτός ας παραμείνει,
Οι λέξεις ας μη γίνουν
Μια μέρα σαν τα οστά αυτά.
Τα γκρίζα που τα ραμφίζουν τα πτηνά

Κράζοντας, ενώ τσακώνονται,
Διαλύονται έπειτα,
Η νύχτα μας
Μέσα στο φως.
Ο κόσμος αυτός ας παραμείνει
Όπως σταματά κι ο χρόνος
Όταν ξεπλένεις την πληγή
Ενός παιδιού που κλαίει.
Και όταν επιστρέφεις
Στη σκοτισμένη κάμαρα
Κοιμάται πια γαληνεμένο,
Νύχτα, αλλά φως.


(Yves, Bonnefoy, «Ποιήματα», μτφρ. Μάρκος Καλεώδης, Περισπωμένη 2014, σελ. 61)
***
Έμιλι Ντίκινσον (σ.11).


Μακάρι να ᾽μουνα για σένα καλοκαίρι,
Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!
Και μουσική σου που να παραμένει,
Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!
Για χάρη σου ακόμα και τον τάφο
Θα υπερπηδήσω, και θ᾽ανθίσω, όλον μ᾽ άνθη
Θα τον γεμίσω από πάνω! Καί μακάρι
Να με μαζέψεις όλη –
Aνεμώνη –
Παντοτινό – δικό σου άνθος!


(ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ, Π Ο Ι Η Μ Α Τ Α. Μετάφρ. Μαρία Δαμόλη. Εκδόσεις “γιαλός”, Αθήνα 2011).
***
Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Σβήσε τα μάτια μου

 (σε μετάφραση του Κωστή Παλαμά από το "Βιβλίο των Ωρών")

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,

τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.


Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,


και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.


Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,


σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.


Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ

με το κεφάλι.


Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ


μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

***

Χένρι Τσάρλς Μπουκόφσκι - Μπλε πουλί

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου

πού θέλει να βγει
αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει
τον καπνό του τσιγάρου μου.
Οι πόρνες, οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων
δεν ξέρουν ότι
αυτό
είναι εκεί.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο
Του λέω, μείνε εκεί μέσα, δεν πρόκειται ν’ αφήσω
κανένα να σε δει.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει
τον καπνό του τσιγάρου μου.
Οι πόρνες, οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων
δεν ξέρουν ότι
αυτό
είναι εκεί.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο,
του λέω,
μείνε εκεί,
θες να με μπλέξεις;
Θες να καταστρέψεις
τις δουλειές μου;
Θες να χαλάσεις τις πωλήσεις των βιβλίων μου
στην Ευρώπη;Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει έξω,
αλλά είμαι πολύ έξυπνος, το άφησα να βγει μερικές φορές
αλλά μόνο τη νύχτα
όταν όλοι κοιμούνται.
Του λέω, το ξέρω πως είσαι εκεί
γι’ αυτό μην είσαι
λυπημένο.Αργότερα το ξανάβαλα μέσα,
αλλ’ εκείνο τραγουδάει λιγάκι
εκεί πέρα, δεν θα το αφήσω ακόμη να πεθάνει
και κοιμόμαστε μαζί έτσι απλά
με τη
μυστική συμφωνία μας
και είναι αρκετά συμπαθητικό
να κάνετε έναν άνθρωπο
να κλάψει, όμως εγώ
δεν κλαίω, εσείς;

(Τσαρλς Μπουκόφσκι, από την ποιητική συλλογή «Last Night of the Earth Poems», 1992,

 η οποία δεν έχει μεταφραστεί στην Ελλάδα.

Το «Μπλε πουλί» το μετέφρασε ο Νίκος Παναγόπουλος.)

***