Λίγα μέτρα πιο πέρα

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή περιλαμβάνει 39 ποιήματα σε ελεύθερο στίχο και φέρει τον τίτλο "Λίγα μέτρα πιο πέρα".



"Λίγα μέτρα πιο πέρα" - Μαρία Βλάχου

Λίγα λόγια...

Η ηρωίδα, φυσιογνωμία ιδιαίτερη με ανικανοποίητη και μελαγχολική διάθεση ακροβατεί αντιθετικά σε μια κυκλικά επαναλαμβανόμενη χαρμολύπη η οποία ξεκινά από την εφηβεία της μέχρι και σήμερα που είναι ώριμη γυναίκα. Κάθε της βίωμα μεταφέρεται σ` ένα πλαίσιο εικόνων, περιγραφών, συναισθημάτων και ατόφιων αναλύσεων, πάντοτε σε μια αντιθετική πραγματικότητα με μια δόση υπερβολής που τη χαρακτηρίζει. Η αναίρεση των επιλογών, των δράσεων και των αντιδράσεων αντιδιαστέλλεται με τη δέσμευση. Την πίστη ότι δύναται να υπερβεί εαυτόν. Δύναμη και αδυναμία συμπλέουν με στόχο την αλήθεια της ψυχής· τη στιγμή της κάθαρσης.  Ένα βήμα λίγα μέτρα πιο πέρα.

Η πρώτη συνάντηση

Σουρουπώνει στο Θησείο·

άγγιξε το χέρι της δειλά

και έγειρε στον ώμο της

καθώς περπατούσαν.

Δυο χαμόγελα αμηχανίας

έσμιξαν σ` ένα χαμόγελο προσμονής χρόνων.

Η επιθυμία τόλμησε

ως απείθαρχος αλπινιστής

στην ακρώρεια του αγνώστου·

ένα παραπανίσιο βήμα

και άστραψε ο ουρανός,

φτερά μαλαματένια του έρωτα.

Οι λέξεις ζύγωσαν τα αισθήματα,

τα αισθήματα ζύγωσαν το πάθος,

οι καρδιές χτυπούν δυνατά·

έσκυψε, τη φίλησε.

Το γρασίδι μούσκεψε κάτω από τα φώτα,

οι ήχοι της πλανόδιας μπάντας τζαζ

ανέστησαν  σουρεαλιστικά το όνειρο.

Ώρες διήρκησε η πρώτη συνάντηση.

Ώρες ευτυχίας.

Ξημερώνει στο Θησείο.

Μ.Β.

(Λίγα μέτρα πιο πέρα,  2015)

***

Φούξια τριανταφυλλιά

Αγαπώ τα λουλούδια.

Κι εσύ το ήξερες.

Κάποτε φύτεψες μια φούξια τριανταφυλλιά....
Τη φρόντισες με στοργή και αγάπη,
κι εκείνη έμαθε ν'αντέχει τις βροχές
γιατί είχε μέσα της το φως.
Ύστερα από χρόνια μεγάλωσε.
Και κάποτε άνθισε ένα μικρό μπουμπούκι.
Τότε με φώναξες να έρθω να τη δω.
Κι εγώ ήρθα στο πλάι σου με λαχτάρα.
Ήταν όμορφη, ίσως η ομορφότερη.
Τώρα την άφησες να ξεραθεί στην παγωνιά.
Δεν είναι πια σημαντική για σένα.
Σήμερα φύτεψα μια φούξια τριανταφυλλιά
για να ελπίζω στο θαύμα της επιστροφής σου.

Μ.Β.

(Λίγα μέτρα πιο πέρα, 2015)

***

Η στεριά της αγάπης
Οι αναμνήσεις μου σε αγαπούν·
σε καλούν σε κάθε πρόχειρο θάνατο
γνώριμα και ιδανικά.
Σφίγγουν το λαιμό μου οι αλήθειες,
πνίγουν τα οράματα, υποφέρουν τις σκέψεις.
Πλανάται η απελπισία, σε σωρό αντιφάσεων.
Δεν ειπώθηκαν, ματαίως, τόσες μαζεμένες αλήθειες.
Δε λογάριασα, ματαίως, τόσες μαζεμένες απογνώσεις.
Δεν υπερπήδησα, ματαίως, τόσα σκουριασμένα κιγκλιδώματα.
Με ομορφιά έντυσα την ψυχή μου,
κι είχε κατάλευκα σημάδια η αγάπη.
Έψαξα να βρω μια στεριά κοντά σου να την κατοικήσω.
Την έβαψα με την κιμωλία μου,
τη λαχτάρησαν τα μάτια μου,
την αγκάλιασε η ζωή μου.
Δεν άφησα να την πάρει η βροχή, ούτε η καταιγίδα.
Δεν είναι καλοκαίρι,
όμως ο ήλιος λάμπει στη στεριά της αγάπης·
τον κρέμασα εκεί για σένα που αγαπάς τους ήλιους.
Κι όμως, αυτή ερήμωσε από φως.
Σε παρακαλώ, μη τη λησμονήσεις
αφού η νύχτα νυχτώνει και σήμερα!

Μ.Β.

(Λίγα μέτρα πιο πέρα, 2015)

***

Τούτο το πρωί χωρίς φωνή


Τούτο το πρωί ξυπνώντας,
φωνή δεν είχα·
έλειπε, την έχασα.
Σηκώθηκα νωχελικά
με ταλαντεύσεις ελαφρότητας,
αργός ο καφές, μισό το τσιγάρο.
Έσκυψα να πάρω τα λίγα μου,
σκόνταψα κι έχασα μεμιάς την ισορροπία μου.
Άμα χάνεις κάτι γίνεσαι μέλος κάποιας υποταγής,
διάβασα κάπου.
Κι έμεινα εκεί χωρίς φωνή,
μόνο ακούστηκα να λέω ψιθυριστά
"καλημέρα, αγάπη μου.."·
κρίμα, δεν το άκουσες!

Μαρία Βλάχου
(Λίγα μέτρα πιο πέρα, 2015)

***

Πονά μια γυναίκα

Πονά μια γυναίκα
Μιλούν οι λέξεις, μιλούν οι σιωπές,
τις άφησε να υποφέρουν πνιγμένες
στις άκρες μιας σκέψης που παραπλανά.
Πονά μια γυναίκα,
μετρά χρόνους μέσα στο χρόνο,
στιγμές μέσα στη στιγμή,
ανάσες.
Χωνεύει τις κραυγές τους,
κι έπειτα,
ο ύπνος της γυμνός.

Μ.Β.
 (Λίγα μέτρα πιο πέρα, 2015).

***

Το  χάρτινο καραβάκι

 Σ` ένα χάρτινο καραβάκι

χώρεσα όλη μου την αγάπη για σένα.

Ύστερα ζωγράφισα τον ήλιο, τον ουρανό και τη θάλασσα,

έδιωξα τη βροχή με τα χρώματα του ουράνιου τόξου,

παρακάλεσα τα σύννεφα και τον αέρα

να ταξιδέψουν γλυκά το καραβάκι  μου σε σένα.

Ο αέρας διέκρινε τον πόθο μου και τη λαχτάρα

γι αυτό δέχτηκε χωρίς ανταλλάγματα να κάνει το όνειρο να ζήσει

και το καραβάκι ταξίδευε μέρες πολλές σε μπλε θάλασσες.

Ήταν χαρούμενο που θα αντάμωνε τη χαρά.

Ήταν κουρασμένο και ταλαιπωρημένο από τους ωκεανούς

μα δεν το ένοιαζε και έπλεε σκεφτόμενο μόνο τη χαρά.

Ώσπου μια μέρα είδε τη στεριά που ζούσε η χαρά του.

Η καρδούλα του χτύπησε δυνατά σαν ταμπούρλο παιδιού

και η ψυχούλα του φτερούγισε αισθαντικά σαν του πουλιού,

η λαχτάρα του το έκανε να τρέξει σαν ποδήλατο χωρίς φρένα,

το χαμόγελό του έλαμψε σαν δέκα ευτυχισμένοι  ήλιοι μαζί,

το φως του πλημμύρισε όλα τα σύμπαντα του κόσμου.

Είδε τότε τη χαρά του να φεύγει  από αυτή τη στεριά με άλλο καραβάκι.

Ένα μικρό καυτό δάκρυ όλο πόνο έπεσε στη θάλασσα,

μα δε δίστασε και φώναξε με όλη τη δύναμη της καρδούλας του,

«χαρά γύρνα πίσω στο χάρτινο καραβάκι της αγάπης»

εκείνη, όμως, δεν άκουσε τίποτα και έφυγε χωρίς καν να το κοιτάξει.

Το χάρτινο καραβάκι της χαράς έγινε το χάρτινο καραβάκι της λύπης.
Μαρία Βλάχου

https://www.youtube.com/watch?v=RzKHiasOjds

(Από την παρουσίαση του βιβλίου 8/07/2015 στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου Κεφ/νίας "ΚΕΦΑΛΟΣ")