Μεγάλη Ημέρα

Καρφιά ραπίζουν το Σταυρό

-σίδηρος στο ξύλο-

ακάνθινο στεφάνι υποβολής

καρτερική εγκράτεια

ταπεινή Υπερανθρώπου αντοχή,

βημάτισε ξανά το Γολγοθά Σου·

σημάδι δώσε στον πόνο

ένα μονάκριβο δάκρυ παραπόνου

που τόλμησε να στάξει και να λυγίσει

και ν` αγγίξει το γδαρμένο χώμα.

Το αίμα Σου αόρατα ορατό

νοτίζει το διάφανο μανδύα

μωβ βιολέτες υφαίνονται

ευωδιάζουν προσφορά συγχώρεσης

εσύ - στα βήματά σου-

εγώ - στα ίχνη σου-

εμείς στο Γολγοθά μας

υποβαστάζουμε τα βαριά τα πάθη μας,

περιπλέκουμε τα αιχμηρά αγκάθια μας,

και αναρριχώμεθα στα βραχώδη όρη

μιας Μεγάλης Ημέρας.

Μαρία Βλάχου

(Εικόνα αλιευμένη από το διαδίκτυο)

Εκτός επαφής

Εκτός επαφής

Εκτός επαφής•
ούτε αγγίγματα ούτε ψίθυροι
εικόνες ολωσδιόλου τσαλακωμένες,
ταλαιπωρημένα όνειρα
ένα μάτσο τρελές σκέψεις
σκορπίσματα
-υπο διάλυση-
ήξερα ξανά πάρα πολλά
πιο σίγουρα τα λίγα
-αναδιπλώνομαι-
και φεύγω.

Μαρία Βλάχου

(Εικόνα αλιευμένη από το διαδίκτυο)

Επικύρωση

Επικύρωση

Τίποτα δεν ζήτησα.

Είμαι ένας κόσμος των άκρων,

υπερβολών που βάλλονται

από της λογικής την ισχυρογνωμοσύνη.

Τον εαυτό μου σου άφησα χάρισμα

βύθισμα τυχαίας συνεύρεσης·

τούτη η λύπη μόνο σιωπή αντέχει

επικύρωση συναισθημάτων

να τραντάζει τα σωθικά.

Πόσα τίποτα έλαβα,

πόσα τίποτα άκουσα

και τίποτα δεν ζήτησα!

Μαρία Βλάχου

(Εικόνα από το διαδίκτυο)



Κείμενα ηδονής

Κείμενα ηδονής

Έτσι όπως χαμηλώνουν τα φώτα

κι η νύχτα στάζει

απελπισμένες στιγμές

τρυφερές ομιλίες

σου βυθίζομαι·

αποστηθίζω κάθε σου λέξη

- κείμενα ηδονής -

αντλώντας από τη γεύση σου

τις λίγες σταγόνες δροσιάς

που μου ανήκουν·

ξεχνιέμαι,

κουλουριάζω το κορμί μου

στο ξέστρωτο κρεβάτι

πάνω σε λερωμένα όνειρα

κι όταν επανέρχομαι μελανιασμένη

πάλι περιμένω παραφράζοντας αλήθειες

παράφορα μπερδεμένη

και ό,τι μοιάζει να έρχεται

πριν καν το αγγίξω

μοιραία μου φεύγει.

Μαρία Βλάχου



Περιττή

Περιττή

Σίγουρα πράγματα·

ανήκει στην ερημιά του πλήθους

εκεί που φωνασκούν

σε χυδαίες μετατοπίσεις

σε προσφορές άνευ ουσίας

-επιδερμικές προσεγγίσεις-

πρόστυχα παίρνει για να παίρνει

και να νομίζει ότι δίνει κατιτίς

στην ομορφιά που ακυρώνει.

Έψαχνα καιρό που να σε βρω

στην κενοδοξία, μάτια μου,

και σιχάθηκα να σε αγαπώ με λατρεία,

περιττή σου ήμουν

και περιττή παραμένω.

Δεν έχω λέξεις να σου πω

ούτε καλογραμμένες φράσεις να σου γράψω.

Ξεφτιλίστηκες.

Να σε πενθήσω θέλω δια παντός

και να σφραγίσω την απώλεια.

Βάλε τελεία στον όψιμο θάνατό σου.

Ασχημονείς και με πεθαίνεις.


Μαρία Βλάχου



Αποχαιρετισμός

Αποχαιρετισμός

Διασχίζεται ο χρόνος μου
-από το χτες στο αύριο-
πάνω από ξέχειλους αφρούς...
ανάμεσα σε σύννεφα πυκνά
στα όρια απόκρημνων αιθέρων,
βλέπω καρτερικά στεριές να χάνονται
να ανακαλύπτονται ταξίδια
όλα θολά και αδιαπέραστα•
μαζεύω τις αθλιότητες
τις αφήνω στο συρτάρι
σκόρπια κομμάτια των καιρών
πιασμένα χέρι-χέρι
εκθειάζοντας
μάς αποχαιρετούν.
Ήρθε ο καιρός να κλειδώσω
και να φύγω.

Μαρία Βλάχου

Η βροχή σου

Η βροχή σου

Επιτέλους,

έσπασε η καταραμένη σιωπή

σε ήχο υγρό

- βρέχει -

ξεχείλισαν οι πρώτες σταγόνες

σαν αγρίμια ανελέητα·

με συναρπάζουν

χάδι που κινητοποιεί το δέρμα μου,

μελαγχολία που ερωτοτροπεί με το μέσα μου σκοτάδι

κι εγώ, μουσκεμένη

καταμεσής της μπόρας

γονατιστή σε μυρίζω στο χώμα

γαρδένια με γαρίφαλο και λίγο από βανίλια

παραλογίζομαι πως τάχα βρίσκομαι

γαντζωμένη στους καρπούς σου.

Μαρία Βλάχου

(Εικόνα από το διαδίκτυο)